dinsdag 1 november 2011

Recht uit het hart

Vanavond viel ik in een programma waar recht uit hart werd gesproken door mensen die iets meegemaakt hadden.
Welke impact het heeft gehad op hun leven, hoe ze ermee proberen te dealen. Nog dagelijks.
Hoe het leven verder moet gaan, ondanks de pijn en verdriet.
Zo zat daar Isa Hoes, die op een uiterst fijne manier vertelde over haar partner Antonie Kamerling.
Antonie die vorig jaar uit het leven stapte.
Zichzelf kwijt was in manische depressies en het leven makkelijker wilde maken voor Isa en hun twee kinderen door er een eind aan te maken.



"Ik heb mij nooit schuldig gevoeld, ik ben niet verantwoordelijk", vertelde ze met overgave.
Dat gaf ze ook mee aan de mensen die naar haar luisterden.
Dat gaf ze ook mee aan mij.
Maar dat wist ik al, ik heb mij ook nooit schuldig gevoeld.
Ook ik heb niet kunnen voorkomen, dat mijn partner eruit stapte.
Recht uit haar hart vertelde ze over de slechte tijden, dat ze op het punt heeft gestaan om te scheiden, dat ze in een isolement leefden.
Oh ja, wat herkenbaar!

Hoe je pas achteraf  snapte of zag wat er werkelijk speelde. Dat je even niet snapt waarom je dat op het moment toen niet zag.
Of misschien niet wilde zien.
Dat je verder wilt leven, dat je moet omdat je kinderen hebt, dat je wilt!
Maar dat er donkere uren zijn, dat je zomaar opeens kunt huilen, dat je je eenzaam voelt, in de steek gelaten, het even benauwd krijgt van alles alleen te moeten doen.
Alsof mijn"film"werd gedraaid.
Ze sprak over het taboe van mensen die depressief zijn, over het woord "zelfmoord"
Onze zoon kan het nog niet over zijn lippen krijgen.
Pas geleden , ruim zestien jaar en er knapte iets bij hem.

"Ik word wel eens niet goed van jou"schreeuwt hij "altijd maar met jou alleen hier"
Ja, ik snap dat. Dat geld ook voor mij, kind.
Ook ik had liever een vader gehad voor jou waar je mannendingen mee kon doen, mannenpraat mee kon hebben, ook eens flink tegenaan kon schelden als je puberbrein weer eens op hol slaat.
Ja, ook ik heb het wel eens gehad en jank ik even om de sprong van je vader.

Maar wat sprak Isa daar prachtig over haar Antonie, over haar leven van toen en nu.
Ik begreep haar als geen ander, ik voelde wat zij moet hebben gevoeld en hoe krachtig je moet zijn om zelf weer op te staan.
Ook hier, na twaalf jaar is er nog wel eens een moment dat herinneringen bitter sweet zijn , maar dat een dag later het een dag is, zoals het moet zijn.

3 opmerkingen:

otto de vries zei

Goedemorgen Molly,

Tjonge ik heb het toevallig ook gezien en al zegt men een man mag niet huilen....ik had wel een brok in m,n keel.

Nu lees ik jou relaas....en het verdriet en gemis dat ook jou zoon ondervind en als ik dat vergelijk met de fijne uren die ik mag doorbrengen met mijn inmiddels volwassen zoon....kan ik me voorstellen wat hij...maar nl ook jij mist hoor!!!

ik heb diep respect voor jullie!!!

Ik wens jullie hier heel veel sterkte mee en misschien mag jou zoon nog eens een goede vader voor zijn zoon zijn en jij een fijne oma daarvoor!

gr otto

Anita zei

Ook gezien, en diep respect voor Isa Hoes.

Wil/Zizy zei

Ik kwam even neuzen op jouw blog..nalv jou bezoekje bij mij.. Leuk dank je wel. En wat ik hier zo gezien heb,,(niet alles) trekt mij wel ..divers. en goede mix van...
Na dit stuk gelezen te hebben vind ik het jammer dat ik de uitzending gemist heb.

Maar uit je log haal ik veel.. begrijp dat jouw leven ook niet over rozen gaat/gegaan is.
Alle respect!

GRoets Wil/Zizy

Dit is mijn ding