Niet in elk bos natuurlijk.
Ik ben niet zo van het bos.
Ik loop te zoeken naar kabouters, want op één van die paddestoelen moet er toch wel Paulus zitten?
Nooit, nee nooit heb ik er eentje kunnen ontdekken.
Toen zoon nog klein was fopte ik hem altijd door te roepen "Kijk, daar gaat er één!"
Zoon holde er naar toe , maar was natuurlijk altijd nét te laat.
Ik vond het heerlijk om fantasieverhaaltjes op te hangen en mee te gaan in de wereld van de kleuter.
In dichte bossen voel ik mij meestal onveilig.
Ik weet niet waarom, maar dat gevoel is er.
Alsof er opeens een everzwijn achter zo'n dikke stam tevoorschijn kan komen. Het gekraak van takken.
Iets wat ik zelf veroorzaak natuurlijk.
Ik kijk altijd om mij heen en vooral achter mij.
Alsof het bos een plek is voor misdaad, moord en doodslag.
Mijn fantasie slaat om in horror.
Geef mij maar strand.
Ver kunnen kijken over de zee, zand tussen mijn tenen, en water niet te vergeten.
Waar enge kwallen en haaien zitten.
3 opmerkingen:
Ik heb met beiden iets. In de zomer is het goed toeven, de ene om bruin te worden, de ander om de koelte op te zoeken
IK ben een mens van de zee.. de zee kan zoveel met mij doen... ik ben ook wel een beetje de zee.....soms sereen stil dan weer kabbelend of wat wilder of erg woest... als men plekje in Spanje kon praten.. nou dan zou de zee zich zo laren zien ;-) maar heel vreemd ik ga het water alleen in om af te koelen als het warm is.
Uit het gedicht "de hoge golf" kan je heel goed lezen wat de zee betekent voor mij.
Ik hou van allebei.
En vind het nooit eng in het bos, omdat ik 2 honden bij me heb.
Maar met storm kom ik niet in een bos. Ook niet aan zee.
Een reactie posten