Imagine.....
Je enige kind wordt per ongeluk omgebracht, doodgeschoten.
In December 2010 moet je je enige kind loslaten, afscheid nemen.
Het is niet je hart dat huilt, maar je gehele ziel.
Er is niemand die je kan troosten.
De armen om je heen voelen veilig en warm, maar het biedt geen verandering in je gevoel en emoties.
Je vecht, je rent weg, je verdrinkt in je eigen verdriet.
Je leven komt steeds op het zelfde punt weer uit.
Het punt dat je afscheid moest nemen van je kind.
Je kind die je té vroeg hebt moeten afstaan.
Er is maar één weg om uit die beklemmende cirkel te komen.
De weg naar je kind.
De weg die dood heet.
De weg die je alleen neemt, zonder anderen omdat er geen andere oplossing meer is voor jou.
Gevonden worden op een maandagochtend, ergens in Nederland.
Té vroeg, maar vijftig jaar.
Té confronterend voor mij om afscheid te nemen afgelopen week.
Zo veel herinneringen die opengereten worden. Ik denk elke dag aan haar, aan haar echtgenoot en haar moeder die met zo'n afschuwelijk bericht hebben moeten dealen en een tijd tegemoet gaan met zoveel emoties.
Ik hoop toch zo Nelleke dat er leven is na de dood, dat mensen herenigd kunnen worden met hun dierbaren die zij verloren hebben.
Niemand die het weet....
2 opmerkingen:
Ach....
het is pure genade van het leven als een trauma te verwerken blijkt
en als dat gebeurt dan heeft dat alle tijd nodig die het nodig heeft
(soms trekt een mens dat gewoon niet)
Een reactie posten