Ik ben een poezenmens.
Eigenlijk ook een hondenmens, maar ik wil niet verplicht zijn om drie keer daags naar buiten te moeten.
Ik heb nu vijf katachtigen gehad, waarvan Molly nog over is.
Itam werd ruim 21 jaar.
Droppie werd 19 jaar.
Doerak werd 16 jaar.
Allemaal door ouderdom of ziekte overleden.
Rover werd maar 3, hij werd overreden door een auto bij ons voor.
Molly heeft acht maanden in de rouw gezeten. Ze miauwde constant, zat bij het hek achter of voor in het raamkozijn op Rover te wachten.
Wat had ik een medelijden met haar.
Molly is het enige poesje die wij hier hebben gehad, de anderen waren allemaal katers.
Poezen zijn heel anders.
Ze miauwen anders, meer aanhankelijk en zachter.
Ze heeft mij troost gegeven na mij operatie , kwam aan mij ruiken en kroop naast mij in bed.
Ze heeft geen vast plekje in huis, want ze speelt verstoppertje met ons.
In de kast, in de wasmand, achter het gordijn, onder het bed, op een stoel, in de boodschappentas.
Gekke poes!
1 opmerking:
Molly,
Ik ben allergisch voor katten, maar dat wil niet zeggen dat ik ze niet mag.
Ik heb 19 jaar een kat gehad/verzorgd, maar ze was wel altijd buiten.
Ze kon wel via een kattenluikje in mijn tuinschuurtje.
Naast deze echte poes, had/heb ik nog minstens 19 andere poezen in huis.
Ik heb er ooit een logje over gemaakt:
http://haiku--blog.blogspot.nl/2015/02/poezenfamilie-gedachte-van-deze-week-7-8.html
jeer
Een reactie posten