Sommigen zeggen "Ik ben ze spuugzat, mijn kinderen"
Sommigen zeggen "Ik vind het helemaal niet erg dat hij/zij nog thuis woont"
Laat ik stellen dat het tegenwoordig verdomde moeilijk is om op jezelf te gaan wonen. Huren zijn te hoog, kopen is lastig want als jongere moet je eigen geld hebben en het liefst een vast contract bij je werkgever.
Ik ga er van uit dat je als jongere een baan hebt, want ook dat is tegenwoordig ook nog maar de vraag.
Ik ben een moeder die het niet erg vind dat haar zoon nog thuis woont van 22 jaar.
We hebben geen last van elkaar.
Ik moet koken voor hem en dus automatisch voor mij. Ik weet zeker als ik alleen zou zijn, dat de meeste pannen ongebruikt in de kast zouden blijven staan.
Nee, ik schop hem er niet uit, heb wel gezegd dat hij rond zijn vijfentwintigste op zichzelf moet wonen.
Althans, dat zou prettig zijn, maar hoeft niet.
Eigenlijk een loze opmerking van mij dus.
Jongeren blijven nu veel langer thuis wonen.
In de buurt genoeg families die jongeren boven de 23 nog thuis hebben.
Geen woning te krijgen.
Ik verlang niet naar een huis voor mij alleen.
Ik heb ruimte genoeg.
Ik doe geen gekke dingen waardoor ik ruimte voor mijzelf zou moeten hebben.
Ik ben niet iemand die om de haverklap mannen over de vloer heb voor het één of ander.
Hij mag zijn eigen kamer inrichten hoe hij wil, van de woonkamer blijft hij af.
Ik ben een pamperaar!
Joepie!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten