Ik dacht erover na toen pas geleden een kennis overleden is.
Hij woonde hier om de hoek, ik maakte zijn broeken altijd korter, zwaaide, sprak hem zo af en toe.
Leuke vent , in de vijftig en alleenstaand. Volwassen kinderen, die in het buitenland wonen.
Hardwerkend en dan ineens uit het leven weggenomen.
Alleen gestorven in zijn huis.
Hij heeft twee dagen daar gelegen totdat zijn collega's de politie alarmeerden.
Net zoals wanneer ik in de krant lees dat een mens weken dood in huis heeft gelegen, kreeg ik ook hier een onaangenaam gevoel.
Wat moet het naar zijn om het leven te laten, zonder dat iemand je hand vasthoudt , zonder dat je afscheid hebt kunnen nemen. Dagen of weken dood in je huis te moeten liggen. Iedereen die je huis voorbij rijdt, de postbode die post in je brievenbus gooit, de buren die verder leven.
De radio die misschien nog aanstaat, het koffiezetapparaat dat klaar staat om koffie te geven.
Ik kan daar verdrietig om worden.
Aan de andere kant is het de mooiste dood die je voor kunt stellen. Ineens ben je dood, zonder lange tijd pijn en de emoties die spelen om iedereen te moeten achterlaten.
Maar juist geen afscheid nemen van je dierbaren zou mij zo dwars zitten!
En de eenzaamheid van het sterven.
De wetenschap dat niemand weet dat je overgaat, dat je het écht helemaal alleen moet doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten