zaterdag 31 maart 2012

Het was even zomer...




Marta Penter


link




En zo is het voorbij!
U dacht natuurlijk "we gaan zo de zomer in"
Mooi niet.
Het was natuurlijk ook veel te vroeg dat men in korte broek kon lopen, in een bikini kon liggen, crocs aan kon doen en ijs eten.
Belden ze bij u ook al in de straat?
Bij de eerste dag zonneschijn hangen die ijsverkopers alweer aan de bel.
Idioten;-)
Max heeft eventjes kunnen genieten van het buiten zijn. De duiven komen al in de tuin omdat Max haar zaadjes uit haar kooi gooit.
De eerste dode muis is ook alweer binnen gebracht.
Ikzelf heb twee boeken uitgelezen op een stoel, buiten in de zon.
Gekleed weliswaar.

Today's question



Gelooft u in anti-rimpel cremes?

vrijdag 30 maart 2012

Echte kunst voor 150 Euro

Eén van mijn favoriete kunstenaars moet ruimte vrij maken in zijn atelier.
Ik heb ze bijna allemaal in het echt gezien, en ze zijn prachtig.
De meesten zijn 1.00 bij 1.00 en Willem biedt heel veel aan voor 150 Euro.
Onderaan de link staat het email adres waar u hem kunt bereiken.
Wat is mooier dan een echt kunstwerk i.p.v een doek van de Ikea waar u ook zo'n 100 Euro voor betaald?




Today's question



Draagt u nog wel eens panty's?
Of van die leuke panty kousjes?
Ik kreeg er altijd uitslag van

Verzin een onderschrift


zondag 18 maart 2012

Een man van rond de 1.80

Ik kreeg als kado voor mijn verjaardag een sessie met een paragnoste.
In de eerste instantie vanwege mijn enorme depressie waar ik op dat moment in verzeild was geraakt.
Misschien had ik er iets aan?
Misschien ook niet.
Ik moest er over nadenken, want ik ben ervan overtuigd dat er meer is tussen hele en aarde, maar paragnosten?
Smalend kijk ik soms naar "Het zesde zintuig", en denk er het mijne van.
Ook deze paragnoste werkt met fotos of voorwerpen van mensen waaraan zij voelt.



Nu ik wat beter in mijn losvallend vel zit, dacht ik "Wat kan mij gebeuren?"
Nou bijvoorbeeld dat er allemaal shit van vroeger wordt opgerakeld en waavan ik vervolgens weer terugval in een depressie.
Vriendin erbij voor het geval dat ik helemaal van het padje af zou gaan.
Een leuke vrouw voor de deur, open en een soort van vertrouwd. Ze had geen blauwe jurk aan .

Mijn bos sleutels in haar handen.
Ze kijkt moeilijk en zegt meteen, dat het stukken beter gaat dan begin Januari.
Ze voelt een energie, waarbij ze verteld dat ik helende handen heb, spiritueel ben ingesteld.
Who me?
( niet dat ik dat al eerder had vernomen)
Ik zorg voor iedereen, met name voor mijn zoon en vader van zoon, maar vergeet mijzelf.
Ik druk mijzelf in een hoek.
Ik had liever kind willen blijven.
Ik moet mijzelf laten prikken op suiker.
Ik heb last van mijn maag.
Ik moet naar de opticiën.
Afscheid nemen is iets waar ik niet mee om kan gaan.
Ik kan schrijven en ze raad mij aan om te schrijven over mijn emoties, mijn kwaadheid, mijn verdriet.
Er staat een man achter mij van rond de 1.80 die zijn gevoelens niet goed durft te uiten tegen mij. Zo leuk vindt hij mij.
Ik zit nog net niet met open mond aan tafel.
Ze slaat ook de plank mis.
Ik weet niet eens meer waar over, zo mis zat ze.
De foto van zoon maakt veel los.
Zijn verdriet, zijn gedrag, waar het vandaan komt.
Het komt goed zegt ze , rond zijn twintigste.
Nog ruim 3 jaar, denk ik?
Ik moet hem meer zijn gang laten gaan, ik moet weten dat hij mij op een voetstuk heeft staan, dat ik zijn enige houvast ben.

Een sessie die op dat moment nog niet zoveel indruk maakt, dat ik er emotioneel van word.
Ik mag nog kaarten trekken.
Verleden tijd, heden en toekomst.
Ik trek meteen een kaart met een afbeelding van afscheid nemen.
De tranen schieten in mijn ogen.
Afscheid nemen?
Ik kan er niet tegen, ik wil het niet.
Kaart nummer twee is een kaart van bedonderd zijn, of bedonderd voelen.
Joh......
Ik trek nog kaarten met een blocnote ( schrijven) , creativiteit, een masker ( uiterlijke schijn). 

Ze is lief, de paragnoste, ze is warm, geen zweefteef en ik ben rustig.
Geen nare herinneringen , wat handvaten voor mijzelf en de omgang met zoon.
Buiten heb ik gevraagd aan de schilders of er iemand rond de 1.80 lang is.


zaterdag 17 maart 2012

Today's question



Heeft u de viooltjes al in de bakken?

Té vroeg....

Imagine.....
Je enige kind wordt per ongeluk omgebracht, doodgeschoten.
In December 2010 moet je je enige kind loslaten, afscheid nemen.
Het is niet je hart dat huilt, maar je gehele ziel.
Er is niemand die je kan troosten.
De armen om je heen voelen veilig en warm, maar het biedt geen verandering in je gevoel en emoties.
Je vecht, je rent weg, je verdrinkt in je eigen verdriet.
Je leven komt steeds op het  zelfde punt weer uit.
Het punt dat je afscheid moest nemen van je kind.



Je kind die je té vroeg hebt moeten afstaan.
Er is maar één weg om uit die beklemmende cirkel te komen.
De weg naar je kind.
De weg die dood heet.
De weg die je alleen neemt, zonder anderen omdat er geen andere oplossing meer is voor jou.
Gevonden worden op een maandagochtend, ergens in Nederland.
Té vroeg, maar vijftig jaar.
Té confronterend  voor mij om afscheid te nemen afgelopen week.
Zo veel herinneringen die opengereten worden. Ik denk elke dag aan haar, aan haar echtgenoot en haar moeder die met zo'n afschuwelijk bericht hebben moeten dealen en een tijd tegemoet gaan met zoveel emoties.
Ik hoop toch zo Nelleke dat er leven is na de dood, dat mensen herenigd kunnen worden met hun dierbaren die zij verloren hebben.
Niemand die het weet....

Dit is mijn ding