Ziek, zwak en misselijk

De griep heerst.

Tot een paar dagen geleden was er niets aan de hand bij ons thuis. Maar opeens voelde jij je niet lekker. Je zat stil, je viel steeds in slaap en eten?

Daar begon je helemaal niet aan.

Ik maakte mij zorgen want je bent nog nooit ziek geweest, laat staan naar een dokter gaan.

Je moest naar een speciale arts, die veel weet over jou en weet hoe te handelen.

Want vind je dat je onheus behandeld word, bijt je meteen van je af.

Je mag blij zijn als je dan alleen een gat in je vinger hebt en dat je niet het topje van je vinger kwijt bent.

Maar je was te ziek he?

Gewillig liet jij je meevoeren in de auto, op weg naar Den Haag, want bij ons in de stad is er geen arts die alles weet over jouw soort.

Je had meteen in de draagmand gepoept. Handig want je ontlasting moet onderzocht worden. In de spreekkamer ging je echt niet op de stok zitten maar meteen op mijn hoofd en omdat je zo gespannen was poepte je ook dáár even snel tussen mijn krullen.

Lange scherpe nagels zorgden ervoor dat je je niet zomaar liet onderzoeken. Help!!!!

Gerold in een handdoek, werd de hele buik onderzocht . Je ogen waren bedekt, want als je niets ziet ben je rustiger.

Of ik meteen maar een manicure wilde geven aan je, want dat zou ook makkelijker zijn als ik jou straks medicijnen moest gaan geven.

Oh help, dacht ik, dat gaat nooit lukken met die vlijmscherpe snavel.

Maar wat was je gewillig met druppels geven zeg!

Als een baby in een handdoek en keurig je bekkie open. Grote meid, Max!

Ik heb je vervloekt jaren geleden, ik wilde je kwijt.

Kwijt omdat ik met niets meer herinnerd wilde worden aan je eerdere baas. De man waar ik zo van hield en mij én ook jou gewoon voor oud vuil liet zitten.

Jaren heb je er over gedaan om door mij geaaid te willen worden. Om vertrouwen te hebben in mij, want mannen zijn veel interessanter voor jou.

Je plek in ons gezin te veroveren, de woorden en zinnen te zeggen die je opgepikt hebt in die zeven jaar .( of is het zes?)

Toen je een paar jaar geleden wegvloog was ik ook al zo over de zeik, en nu ben ik bang dat je dood gaat. Terwijl je best oud kan worden.

De rekening zou ik eigenlijk moeten declareren;-) Twee keer nu naar Den Haag geweest en echt Max, je bent reteduur in onderhoud. Duurder dan een hond of kat. Maar je bent ook een diertje dat leeft en bij ons hoort dus pinnen we gewoon en zien we wel hoe het deze maand verder gaat.

Vanavond heb je een crackertje op met ei, hele kleine stukjes nam je en je hoefde niet te kokhalzen.

Vies he, dat oprispen??

Nu zit je weer op je kooi, met je koppie verstopt in je verenpracht. 

Je praat al twee dagen niet. Ik hoor geen Doei als ik wegga, ik hoor je niet meezingen met Adéle of Paul de Leeuw en weet je dat het heel vreemd is om jouw stem ( lees mijn eigen stem) niet te horen?

Ik hoop toch echt dat de medicatie zijn werk gaat doen en dat een narcose niet hoeft om je goed inwendig te onderzoeken.

Want van de stress zou je wel eens dood kunnen gaan, zo vertelde de arts.

Nou lekker, dacht ik, dat gaat ons niet gebeuren!

Kom op Max, je kunt het!