zondag 25 oktober 2020

Hai, hier je moeder uit het hiernamaals

Zaterdag 24 Oktober was het de nacht van de eindexamenfilms op NPO 3

Er waren er twee bij die veel indruk op mij gemaakt hebben

Eentje was de korte film Deep fake therapy

Ik weet niet zo goed wat ik er van vind.

In contact komen met de doden door manipulatie en digitale mogelijkheden .

Je zit voor een scherm en kan praten met iemand die overleden is, waarvan je weet dat het natuurlijk niet degene is die antwoord en beweegt.

Want ergens anders zit een onbekende die jouw vragen beantwoord, en je kunt je dan meteen afvragen of die antwoorden dan wel kloppen,  jou de rust geven, of waar je intens gelukkig van word.

Want nee, het is niet je man, je moeder of vader, je kind, het is fucking iemand achter een scherm die de vragen beantwoord.

Een mindfuck, wat mij betreft


De bedoeling is misschien om dit te gaan gebruiken bij mensen die niet kunnen loslaten
Loslaten in de zin van , nooit meer kunnen zien, nooit meer kunnen praten, nooit meer kunnen vasthouden.

Maar of men dat wel kan na zo'n sessie,is nog maar de vraag
Ik kan mij zelfs voorstellen dat mensen hier " verslaafd" aan raken omdat ze niet zonder degene kunnen.

Is dit toekomst?
Kunnen we niet gewoon accepteren dat leven eindig is
Dat iedereen sterft en dat wij van ons dierbaren afscheid moeten nemen?

Ikzelf heb al lang geen ouders meer.
Geen haar op mijn hoofd die er aan moet denken dat ik gepiepelt wordt door techniek, geconfronteerd wordt door een nep moeder of vader
Die ik dan wel zie op een scherm maar waarvan ik weet dat het fake is.

Ik bedoel, als je een beetje normaal denkend mens bent, dan snap je toch dat een overleden iemand niet uit het hiernamaals kan spreken en dan ook nog via een scherm.
Kom op zeg

Blijft staan dat het een interessante korte documentaire was.

 

Geen opmerkingen:

Dit is mijn ding